Een geschoren garibaldi

Hij leert scheren op een oude bolhoed. Brandt zijn vingers aan hete tegeltjes in de Porceleyne Fles. Breekt bijna zijn nek als hij op zijn DKW-motor een eerste ritje maakt. Bij een hofkapper in Den Haag scheert hij generaals en baronnen. In de oorlog komt hij na zware tochten doodvermoeiend thuis met melk of kolen die hij bij boeren heeft geruild voor tabaksbonnen. Hij verstopt zich bij de buren onder de vloer als er een razzia is. Zo maar wat voorvallen uit het boeiende leven van Jo Dijksman (1915-1996). Een half jaar lang kun je hem in 1994 iedere ochtend met pen en papier aan de huiskamertafel vinden. Gravend in zijn geheugen schrijft hij in een reeks boeiende schetsen op wat hem te binnen schiet over zijn jeugd en latere leven in Delft. Na het honderdveertigste verhaal vindt hij het mooi geweest. Zijn pen gaat met pensioen. De verhalen gaan over het leven van een gewone Delftse familie voor, vooral tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog. Zesenveertig ervan verschenen in 1995 als Herinneringen aan Delft. In Een geschoren garibaldi zijn ze nu allemaal gebundeld. Het is de petite histoire, van een man die tot hij begon te schrijven nooit een letter op papier zette.