Stromend Landschap

Vloeiweidensystemen stempelen het Nederlandse landschap. Eeuwenlang hebben de boeren hun graslanden bevloeid met beekwater om de opbrengst te vergroten. Pas toen de kunstmest zijn intrede deed, kwam er een eind aan de praktijk van het bevloeien. Het water moest voortaan juist van het land af, in plaats van erop, want de kostbare kunstmest mocht niet wegspoelen. Maar tot diep in de negentiende eeuw wilden de boeren juist wel water over hun grasland laten stromen. Enkelen hebben dat zelfs tot in de vorige eeuw volgehouden. Zij zorgden voor ingenieuze bevloeiingssystemen, waarmee ze grond- en oppervlaktewater naar zo veel mogelijk plekken stuurden. Zo probeerden ze hun weidegronden vorstvrij te houden en tegelijk op een natuurlijke manier te bemesten met slib of humus. De opbrengst op bevloeide gronden was overduidelijk hoger. Bijna overal in Hoog-Nederland zijn restanten van vloeiweidensystemen terug te vinden. Het gaat om allerlei landschapselementen: wallen, bekkens, sprengen, flanksloten, kanaaltjes, opvangsloten, overlaten en spaarbekkens, naast het waterstaatkundig erfgoed van houten en stenen stuwen, duikers, schuiven en stuwbruggen.