Mahoniehout

Mijn dochter leidt mij naar het restaurant voor het diner. Ik weet mijn teleurstelling gepast te onderdrukken wanneer zij uitnodigend de deur van McDonald’s voor mij openhoudt. Ik wil plaatsnemen op een plastic kruk maar moet eerst in de rij gaan staan. Het roept bij mij het beeld op van een gaarkeuken. Langzaam schuiven we in de richting van de balie waar volgens mijn dochter alleen maar lekkernijen op mij wachten. Bij de balie wacht een tiener mij op. Op haar te kleine poloshirt zijn de resten zichtbaar van de halve menukaart. “Een schnitzel graag”, bestel ik met luide stem. Snel maakt mijn dochter mij duidelijk dat die juffrouw een oortelefoontje draagt om berichten uit de keuken te horen en dat zij niet hardhorend is. Ik moet het eten kiezen uit de plaatjes boven de toonbank. Voor mij staat er geen enkel herkenbaar gerecht bij. Wellicht dat een ‘Happy Meal’ mijn knorrende maag gelukkig maakt. Tot mijn verrassing hoeft mijn eten niet te worden bereid maar ligt het al klaar in de rekken achter de toonbank. Met een doos eten, een enorme beker cola en een plastic poppetje mag ik op zoek naar een tafeltje. Uit: McDonald’s