Ze kan beter

De auteur van dit boek groeide op in de jaren zeventig, in een wereld waarin hoogbegaafdheid nauwelijks werd herkend — laat staan erkend. Ze werd op jonge leeftijd getest, maar de uitslag verdween in stilte. Pas vele jaren later, als volwassene, ontdekte ze dat haar worstelingen, haar intensiteit en haar scherpe waarnemingen deel uitmaakten van een groter geheel: ze was hoogbegaafd. Naast haar rol als echtgenote, moeder en grootmoeder werkte ze jarenlang zelfstandig, eerst in de praktische dienstverlening, later in de creatieve sector. Haar leven kenmerkt zich door een sterke behoefte aan autonomie, rechtvaardigheid en diepgang. Dit boek schreef ze onder pseudoniem, uit bescherming van haar persoonlijke ruimte en die van haar gezin. Niet uit schaamte — maar om vrijuit te kunnen spreken, zonder de ruis van misverstanden, oordeel of sociale media. Met dit boek wil ze herkenning bieden aan andere volwassenen die zichzelf te lang niet hebben gezien, of gezien zijn. Ze schrijft voor wie zich anders voelt, maar nooit precies wist waarom. Voor wie veel denkt, veel voelt, veel ziet. En voor wie eindelijk thuiskomt in zichzelf.