شعر نو شاعران ایران زمین

خانه‌ام ابریست خانه‌ام ابریست یکسره روی زمین ابری ست با آن از فراز گردنه خرد و خراب و مست باد می‌پیچد یکسره دنیا خراب از اوست و حواس من! آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟ خانه‌ام ابریست اما ابر بارانش گرفته ست در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم، من به روی آفتابم می برم در ساحت دریا نظاره و همه دنیا خراب و خرد از باد است و به ره، نی زن که دائم می‌نوازد نی، در این دنیای ابراندود راه خود را دارد اندر پیش مانلی من به راه خود باید بروم کس نه تیمار مرا خواهد داشت در پر از کشمکش این زندگی حادثه بار گرچه گویند نه اما هرکس تنهاست آن که می‌دارد تیمار مرا، کار من است من نمی‌خواهم درمانم اسیر صبح وقتی که هوا شد روشن هرکسی خواهد دانست و بجا خواهد آورد مرا که در این پهنه‌ور آب، به چه ره رفتم و از بهر چه‌ام بود عذاب بیوگرافی مهدی اخوان ثالث؛ شاعر لولی‌وش مغموم داروگ خشک آمد کشتگاه من در جوار کشت همسایه گر چه می‌گویند: « می‌گریند روی ساحل نزدیک سوگواران در میان سوگواران» قاصد روزان ابری، داروگ! کی می‌رسد باران؟ بر بساطی که بساطی نیست در درون کومه تاریک من که ذره‌ای با آن نشاطی نیست و جدار دنده های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می‌ترکد ـ چون دل یاران که در هجران یاران ـ قاصد روزان ابری، داروگ! کی می‌رسد باران؟