شعر نو شاعران ایران زمین(2)

غبار ماه ندیده ام گلی و غنچه ای به دامن خویش چه خیر دیده ام از سِیر باغ و گلشن خویش غبارِ ماهم و دامان کس نیالودم زمن چرا همه برچیده اند دامن خویش؟ خیال او چو در آمد به کلبه ام شب تار زبان شکر گشودم ز بخت روشن خویش چو دید چشم حسودِِ ستاره بزم مرا ز جای جستم و بستم به خشم، روزن خویش گران بها نکنم جامه و، سبکبارم که منتی ننهادم ز جامه بر تن خویش برهنه مهرم و، دوزم چو او به دامن چرخ سجاف ابر زری هر سحر به سوزن خویش صُراحیم که نشستم به بزم غیر و، رواست که سرخوشش کنم از خون سرخ گردن خویش ز شمع شعرِ من این عطرِ‌عشق نیست شگفت که شعله یی ست که بر می فروزدم از تن ِ خویش مشعل مگو که شهر پر از قصه ی نهانی ی ِ ماست به لوح دهر همین قصه ها نشانی ی ِ ماست ز چشم خلق چه پوشم؟ که قصه های دراز عیان به یک نگه خامش نهانی ی ِ ماست اگر چه هر غزلی همچو شعله ما را سوخت فروغ عشق، چو مشعل، ز صد زبانی ی ِ ماست اگر چه لاله ی ما شد ز خون دل سیراب چه غم؟ که رونق باغی ز باغبانی ی ِ‌ماست به گور مهر، شبانگه، به خون سرخ شفق نوشته قصه ی پر دردی از جوانی ی ِ ماست شبی به مهر بجوش و ببین که چرخ حسود سحر دریده گریبان ز مهربانی ی ِ‌ماس مکش به دیده ی مغرور ما کرشمه ی وصل که چشم پوشی ما عین کامرانی ی ِ ماست ز مرگ نیست هراسی به خطارم سیمین! که جان سپردن صدساله زندگانی ی ِ ماست