شعر نوشاعران فارسی

تاریکی من خواهم گفت ازگذرزمان آه از مستی و تنبلی و خوابت این است معنی حرف تو بعد از مرگ سهراب از کتاب رفیقان دوا بنوش، می دانم که عبرت نگرفتی. دیگران حرکت کردند و اکنون تو، قابیل، این گونه ماندی چشم دخترها از شعله ی لذت نفس گرم به او افتاد دختری که دختر را دید از شرم و درد به زمین دوخته شد گفتی چشمان غمگین آبکیت را آرام آرام از چشمانم ربودی و اشک را در جوراب هایت پنهان کردی. شبنم روی صورتش افتاد، صورت زردش زردتر شد، نگینی زیر مژه هایش درخشید، دفتر از قطره اشک خیس شد. بدون اشک، آن غرور شکسته خاموش از سوراخ بیرون آمد و یکی یکی برایم فاش کرد که دختر به من چه نمی گفت. در مورد کتاب شما چطور؟ من را فراموش کن، من نان ندارم، این چه نتیجه ای دارد که می گویند درد من در دسترس نیست چون به درمان دسترسی ندارم؟ خواستم صدای نوحه ام را بشنود: وای بر من، وای بر من، خیلی نامهربانم، شرمنده ام، مرا ببخش. درد دل داری روی صورتت خواستم صورتش را ببوسم و بگویم ما دو فرزند درد و رنج هر دو سردیم بر شاخه زندگی پژمرده باد. مثل اینکه می دانستم جایی که هستم محل آموزش و تدریس از طرف معلم نسبت به بچه ها بی کفایت و خشونت تلقی می شود. دندان هایم را روی جگر سفت فشار دادم و ناله های گلویم را شکستم . با تمام درد و سردرگمی