اشعار مثنوی مولانا

شراب عشق در اشعار مولانا به عنوان نماد عشق ابدی در زندگی. شراب بیاور شراب بیاورزیرا من از بیماری محصول رنج می برم. خدا مرا گرفته است و به این ترتیب محکم شده ام . به جان عشق، جام شرابی برای من بیاور که مثل آفتاب است، زیرا من جز عشق به چیزی اهمیت نمی دهم. چیزی را بیاور که اگر اسمش را «نفس» بگذارم شرم آور است، چرا که از جان سرم به درد می آید. بیاور که نامش در این دهان نیست که شکاف های گفتار من از آن شکافته شود. آنچه را که نیست بیاور، من صفیه و نادانم، اما چون با آن باشم، پادشاه لطیفان و حیله گر هستم. آن را بیاور که آن لحظه که از سرم خالی شد سیاه و تاریک می شوم، بگو از کفارم. از این «بیاور» و «نآور» آنچه را که می رساند بیاور. سریع بیاورید و مرا دفع نکنید و نگویید: «از کجا بیاورم؟» سقف آسمان را در شب دراز از دود و زاری فراوان من بیاور و رهایی بخش. آنچه را که پس از مرگم حتی از خاکم بیرون بیاورد، به من گفتار و شکرگزاری دهد، حتی مانند نجار . برای من شراب بیاور، زیرا من مانند جام نگهبان شراب هستم، زیرا آنچه در شکم من فرو رفته است، کاملاً باز می گردانم. نجار گفت: «پس از مرگم می‌خواهم مردمم به وجد درون من بگشایند. «آنها به استخوان و خون من توجه نمی کنند. من از نظر روحی یک پادشاه توانا هستم ، هر چند از نظر جسمی پست هستم. «من، نجار، چه نردبانی را تراشیده ام! رفتن من به بام آسمان هفتم