سرزمین پارس

اگرچه بسیاری از مطالب پیش از اسلام از بین رفته است. منابع آن اغلب از نواحی دوردست فراتر از مرزهای ایران کنونی می‌آیند، زیرا زبان فارسی در بخش‌های وسیعی از آسیای مرکزی شکوفا شده و زنده مانده است. برای مثال، مولانا، یکی از محبوب ترین شاعران ایرانی و اسلام به فارسی می نوشت، اما در قونیه زندگی می کرد، اکنون در ترکیه و سپس پایتخت سلجوقیان غزنویان سرزمین های بزرگی را در آسیای مرکزی و جنوبی فتح کردند و زبان فارسی را به عنوان زبان درباری خود پذیرفتند. بنابراین ادبیات فارسی از مناطقی وجود دارد که اکنون بخشی از افغانستان ، پاکستان ، هند و آسیای مرکزی هستند. همه این ادبیات به فارسی نوشته نشده است، برخی آثاری را که توسط پارسیان قومی به زبان‌های دیگر مانند یونانی و عربی نوشته شده است را شامل می‌شوند. قدمت آثار برجای مانده به زبان‌های فارسی (مانند پارسی باستان یا پارسی میانه) به 650 سال قبل از میلاد می‌رسد، که قدمت اولین کتیبه‌های هخامنشی برجای مانده است. با این حال، بخش عمده ای از ادبیات فارسی باقیمانده مربوط به دوران پس از فتح اسلامی ایران در حدود سال 650 میلادی است. پس از روی کار آمدن عباسیان (750 میلادی)، ایرانیان کاتبان و بوروکرات های امپراتوری اسلامی و به طور فزاینده ای نیز نویسندگان و شاعران آن شدند. پارسیان هم به عربی و هم به فارسی می نوشتند. فارسی در محافل ادبی بعدی غالب بود. شاعرا