Een Kind Tijdens WOII

Wim en ik hebben vele dagen "gespioneerd" om vast te stellen dat we maximaal anderhalf uur de tijd hadden om de banden van Duitse legerauto's te laten ;leeglopen met ligustertakjes. Wij, 4-jarige rotjochies, wilden ons aandeel leveren in de strijd tegen de Duitse bezetters. Tijdens die anderhalf uur gingen de officieren koffie drinken in het café en de soldaten in het park even verderop. Wat een verrassing toen ze terugkwamen! Ons plan was geslaagd! Maar de moeders in de omgeving kregen dreigementen. Al in de herfst van 1944 konden we alleen nog via de gaarkeuken aan eten komen. Nou ja, eten, het was aardappelschillensoep met meer zand dan aardappelschillen. Wat een eer!, ik mocht mee op hongertocht, al was ik nog geen 5 jaar. Dat was overigens, omdat een kind niet werd doodgeschoten bij hout sprokkelen in het bos. Bovendien kende ik het bos. De bevrijding werd voor mij een cracker met rode jam. Ik kreeg er zelfs twee van de Canadese soldaat, een voor mijn moeder. Dit bundeltje van vier korte verhaaltjes geeft een aardige indruk hoe het leven ion een oorlog is, door de ogen van een kind. Mijn moeder heeft mij, vele jaren geleden, geholpen alles te herinneren en op te schrijven.