Dit Huis

Na het stuiteren van de bal mocht ze pas weer vertrekken als ze terug ademde. Haar ademhaling. Het eerste duidelijke teken dat haar had laten weten dat het echt niet goed meer met haar ging. Dat de zee in haar hoofd te sterk werd en ze niet meer alleen kon verder zwemmen. Het lijkt wel of dat de rode draad is in haar verhaal. Misschien dat ze ooit terug het gevoel zal hebben dat haar longen vrij zijn. Dat ze kan ademen en er genoeg zuurstof binnenkomt. Misschien vindt ze ooit de kracht terug om te kunnen schreeuwen. Misschien verdwijnt ooit die steen op haar borstkas die haar belet te zingen tot de laatste tel van de notenbalk. Misschien zal ze ooit weer rechtop kunnen staan, met rechte schouders en de kin vooruit. Misschien is ze ooit trots genoeg om te zeggen “ik ben ik en dat is oké.” Misschien komt er ooit een dag dat ze kan doorbrengen zonder een zorg of een twijfel of een gevoel van angst. Misschien wordt ze ooit terug heel. Misschien vindt ze zichzelf ooit weer terug. Misschien wordt ze ooit herboren.