De lokroep van de Vuurvogel

In het stadje Huissen wordt in begin van de jaren zestig een reeks branden gesticht. Er heerst een sfeer van angst en afkeer. Het duurt lang, in de ogen van veel burgers te lang, voordat er een dader wordt gearresteerd. In de lokale en de landelijke pers wordt veel over deze branden geschreven. Het is bijna onbegonnen werk om de dader te betrappen. De politie dreigt verstrikt te raken in een netwerk van intriges en roddels. Het sterke gerucht gaat dat de bewoners zelf de branden stichten. Een duidelijk voorbeeld van verzekeringsfraude. De speurtocht naar de dader is door de gespannen en geheimzinnige sfeer ingewikkeld. Verschillende potentiële daders worden geschaduwd. Door een gunstige werking van het lot, toeval dus, is het mogelijk de gevaarlijke dader te arresteren en uiteindelijk te veroordelen. De geslepenheid van de dader, die altijd zijn daden heeft ontkend, maakt het voor de speurders bijna onmogelijk hun speurwerk tot een succes te brengen. Uiteindelijk lukt het de dader op heterdaad te betrappen. Na zijn arrestatie komen in het stadje geen brandstichtingen meer voor. De pyromaan zit achter slot en grendel te boeten voor zijn ernstige misdaden.