Ik was op een begrafenis

‘En ga je daar nog een roman over schrijven? Over de strijd in het veen?’ vroeg Janine Slikkerveer. ‘Misschien zitten de Drenten daar op te wachten.’ Er klonk lichte ironie in haar stem, een ironie die Johan Medemblik ontging. ‘Ik ben het wel van plan,’ zei de schrijver. ‘Maar ik wil ook graag wat humor in mijn verhalen en dat valt me niet mee. Ik heb niet zo’n gevoel voor humor. Soms denk ik dat ik een typische schrijver ben; onverwerkt en licht traumatisch verleden. Een schrijver op zoek naar zichzelf met weinig oog voor de omgeving en weinig relativerend vermogen. Een roman uit mijn pen zou al snel in de traditie van boerenzoon en arbeidersdochter terechtkomen, en dat wil ik niet.’ Johan Medemblik nam nu ook de andere hand van Janine Slikkerveer vast. ‘Dat zou een drakerige plattelands romance worden, en daar zijn er al genoeg van,’ zei hij terwijl hij diep zuchtte. Janine Slikkerveer, gepokt en gemazeld in dood en bederf van ontluikende liefdes had Johan Medemblik driemaal op zijn wangen gezoend, niet op zijn mond. Drie was genoeg. Met een berkentakje - en later op het boerenpad met een toef gras - streek Johan de paardestront weg van de hakken van de wandelschoenen van Janine.