Het leven is geen spel

Ik had geen briljante of dominante vader die ik moest of wilde kopiëren of waar ik me tegen wilde afzetten. Zijn karakter was eerder zo dat ik me gedreven voelde door wat ik zag als zijn onmacht. Toen ik opgroeide bestond er armoede en materieel gebrek. Maar veel deprimerender of vernederender was dat die situatie een beperkt leven dicteerde. Bescheiden een klein geluk omarmen, rechtschapen en goedig zijn met elkaar, waren de ingrediënten. Als overgave vermomde onnozelheid tot deugd verheffen. Van de mens een huisdier maken. Dat waren de gegevenheden van de ociaal-economische realiteit. Het levenspad was min of meer vastgelegd: voor de meesten huisvrouw, arbeider aan de lopende band of in de mijn, moeder, middenstander of ambachtsman. In die omgeving groeide ik op als kind. De familie en omgeving zijn daardoor wel een stimulans geweest om wat te gaan doen in de wijdere wereld met mijn capaciteiten als uitblinker op school.