Witte Elektrische Wind

Zoals elk hoogbegaafd kind betaamd was ik met mijn tweede een genie, een stabiel genie die uit z'n hoofd citaten van Tullius Cicero wist te spuien zonder er weet van te hebben dat Cicero er verantwoordelijk voor was. Met de Minolta van pa, maakte ik foto's die uitblonken in compositie, belichting en schaduwen die daar hoorden waar ze horen. Sommige waren van een rauwe abstractie waar ik dan weer een verklaring voor had. Op m'n derde kreeg ik een zwarte map met carbonpapier en tekenpennen. Ik begon aan de kade van de Maashaven schepen te tekenen met houtskool. Er werd een prijsvraag uitgeloofd door de havenbaronnen en die won ik op m'n karmozijn rode slofjes met crepe zooltjes met een zwarte compositie van een boot in vogelvlucht onder de kranen van Hanno de overslagbaron. Ik lieg er geen cent van. De schok was groot toen ik op het podium werd geroepen om de eerste prijs in ontvangst te nemen en ik een jochie van amper drie bleek.Een van de baronnen beloofde me een beurs voor als ik oud genoeg was om te gaan studeren op de academie. Dat zou m'n oom een van de botenbazen op de graanelevatoren in de Maashaven zeker niet laten gaan. Hij hield woord.