Pimpelmees

Benjamin Storm (1960) schrijft zoals hij leeft: met open ogen, een zoekend hart en een onverzettelijk geloof in de mens, zelfs wanneer die al lang door de wereld is opgegeven. Zijn woorden bewegen zich traag en trefzeker door het landschap van verval, vriendschap, loyaliteit en verlies. Hij gelooft in kleine gebaren, in het zwijgen tussen zinnen, in wat er niet wordt uitgesproken maar des te harder voelbaar is. Zijn proza ademt tegelijk ingetogenheid en urgentie: hij schrijft niet om te oordelen, maar om te begrijpen. In zijn debuut, een kroniek van een onmogelijke vriendschap, onderzoekt Storm de dunne grens tussen zorg en zelfbehoud. Hij laat zien hoe betrokkenheid langzaam kan omslaan in uitputting, hoe liefde slijt onder de dagelijkse erosie van verslaving, en hoe ver een mens bereid is te gaan om iemand te redden — totdat er niets meer te redden valt, en de redder zelf dreigt te verdwijnen. Zijn stijl is helder als grondwater: puur, doorzichtig, maar nooit zonder diepte. Zijn zinnen zijn zorgvuldig gekozen, zijn stilte minstens zo krachtig als zijn taal. Elk hoofdstuk is een ode aan het onvermogen, een zoektocht naar compassie zonder zelfverloochening, en een oefening in loslaten. Storm werd geboren in 1960 in het noorden van Nederland, in een tijd waarin zwijgen vaak boven spreken ging, en zorgen vanzelfsprekend was. Die vormende jaren, in combinatie met zijn latere werk als adviseur en hulpverlener, hebben hem een scherp oog en een groot inlevingsvermogen gegeven. Hij kent de systemen van binnenuit, maar schrijft liever over de rafelranden — over wat zich afspeelt buiten de protocollen en voorbij de professionele afstand. Nu woont hij in Friesland, waar hij zich wijdt aan het schrijven. Zijn werk richt zich op de stille drama’s van het dagelijks leven, op mensen die niet gered willen worden, en op de pijnlijke schoonheid van proberen, falen en opnieuw proberen. Momenteel werkt hij aan zijn tweede boek, waarin hij verder graaft en op zoek gaat naar een levensfilosofie die past bij de hedendaagse tijd — maar in alles blijft de liefde.