KAN KOKULU TOPRAKLAR

Uçsuz bucaksız yemyeşil ovanın tertemiz havasına barut ve kan kokusu karışmıştı. Gökyüzü sanki yerdeki insanlara küsmüşçesine alaca karanlığı yüzüne peçe gibi örtüp kendini gizlemek üzereydi. Toprak üzerine saçılan kandan tiksinmiş, bu tiksintiyi kusmak ve dışarı atmak için derinliklerinden gelen bir sesle ejderha gibi böğürüyor, adeta ortadan ikiye yarılarak bundan kurtulmak istiyordu. Kan kokusu sindiği yemyeşil ovayı soldurup yeşil rengi sarıya çevirecek ve kurutacaktı. Ovada ölen yalnızca insanlar değil, toprağın üzerini kaplamış bitki, börtü, böcek, her şey. Ova bu haliyle, yüzü sararmış ve son nefesini vermekte olan veremli bir kıza benziyordu. Cenge şahitlik eden toprağın üzerindeki bütün varlık, sanki üzerine asit dökülmüş gibi yanıp kavruluyor, yavaş yavaş can çekişerek ölüyordu.