Samenzijn in Weesp

Dit boekje is een bewerking van het verhaal dat ik bij het afscheid van mijn moeder gedeeld heb met familie en vrienden. Mijn moeder kon niet meer thuis wonen omdat naast de fysieke beperkingen die zij ondervond, haar kortetermijngeheugen haar steeds meer in de steek liet. Een paar jaar geleden werd het nog onverantwoord gevonden om zulke ouderen in hun eigen huis te laten wonen. De ouderen wilden zelf meestal niets liever, maar de kinderen wilden hen in een tehuis hebben, waar zij verzorgd en goed in de gaten werden gehouden en de overheid faciliteerde dat. De overheid wil nu dat ouderen langer thuis blijven wonen. Zij wil dat wij meer betrokken zijn op elkaar en wil daarom de zorg voor elkaar bevorderen door het stimuleren van mantelzorg en vrijwilligerswerk. Ik denk dat de kwaliteit van leven van mijn moeder de laatste twee jaar niet zo hoog geweest zou zijn als zij nog thuis had gewoond en afhankelijk was geweest van familie en burenzorg. Omdat mijn moeder in een tehuis zat, zit ik nu niet afgebrand thuis omdat ik als mantelzorger geen tijd over had voor mezelf. Ik kijk met tevredenheid terug op de periode dat ik de zorg voor mijn moeder met het zorgcentrum heb kunnen delen.