DİBACE

Yıldızlara giden yolu bulanların destansı hikâyesi… Belki yol uzundu benim için. Ufuklar ötesi bir dünya vardı önümde. Yeryüzünde nice sırlar, kıyısı görülmeyen ummanlar vardı. Manaları Bilen Sultan’ın emri üzere arkama bakmadan, sessizliğin sessizliğinde, aslan yüreğinin bile korkacağı ıssız yerleri aşarak geçmiştim. Istanbul’a ulaştığımda yüzlerce kilometrelik mesafeyi, onlarca şehri ve belki de birkaç zaman yılını geride bırakmıştım… “Ey Aziz! Bu kitap anber kokulu sırlarla yazdırılmıştır. Hayatımızdaki en önemli iki gün hangileridir bilir misin? Doğduğumuz gün ve neden doğduğumuzu anladığımız gün!” Evet, gidilmesi gereken yerdeydim. Uzaklarda değil gönül âlemimde! Göz gördü, kalp iman etti. Bu sözden gizli sırra giden bir yol vardır. Burada bundan başkasını söyleyemem… “Yalanların en büyüğü kişinin görmediği rüyayı gördüm demesidir.” (Buhari, Tabir, 45; Müsned 2/96, 119) Bu kitap; ilahi ikramların hikmet kalemiyle dile gelmesidir.