Mijn vader voor mij

Herman Mulder was 21 toen hij in mei 1940 het commando kreeg over 23 man om onder verwarrende omstandigheden te vechten tegen een veel sterkere vijand, hij was 24 toen de bezetter hem dwong met zijn studie te stoppen en hem twee jaar opsloot in krijgsgevangenkampen, en 27 toen de Nederlandse regering hem als compagniecommandant uitzond naar voormalig Nederlands-Indië om daar terecht te komen in een koloniale oorlog die gedoemd was te mislukken… Hij overleefde, mede dankzij zijn grenzenloze optimisme en zijn grote vertrouwen in God. Hij was niet de enige die in de jaren 1939-1950 geen grip had op zijn eigen levensloop. De gebeurtenissen in de eerste helft van de 20e eeuw hebben het leven van zijn generatiegenoten bepaald, in verschillende gradaties van ingrijpendheid. Velen hebben de gebeurtenissen niet overleefd, anderen droegen hun belevenissen een leven lang met zich mee, zwijgend en pogend te vergeten. ‘Vergeet het verleden, kijk naar de toekomst’ was het devies in de jaren van wederopbouw. Nog steeds zijn lang niet alle verhalen verteld. Dit is het verhaal van het leven van mijn vader vóór mijn geboorte. Ik zag hem voor het eerst toen ik anderhalf was.